Daar stond ik, laat op de avond, ik keek in de spiegel op mijn vakantieadres. De persoon die naar me terugkeek vanuit de spiegel was niet een gebruinde en relaxt uitziende vakantieganger.
Wat ik zag was een vermoeid ogende vrouw met vet haar en vlekken op haar trui. De dag zat er weer op en ik was helemaal afgedraaid. Als iemand me op dat moment gevraagd had wat ik het liefste zou doen dan zou ik zeggen: ´Naar huis!´
DE VAKANTIE, misschien wel het meest geanticipeerde moment van het jaar! We hebben er allemaal zo´n zin in en zo´n behoefte aan dat we vaak al ver van te voren aan het aftellen zijn. De plannen zijn gemaakt, de zwembroeken zijn ingepakt, speelgoed, boeken, snorkels, het wordt fantastisch!
Next level
En vaak is het dat ook maar het is lang niet altijd rozengeur en maneschijn. Want op vakantie met jonge kinderen is gewoon KEIHARD werken! En dit jaar was daar geen uitzondering op.
Het leek wel of de ruzies tussen mijn kinderen dit jaar een hoogtepunt hadden bereikt. Om de haverklap was er wel weer iets aan de hand. Ruzie om een speelgoedje, ruzie om wie naast mama mag zitten, ruzie om wie het eerst die auto zonder dak had gezien (!!). De (ogenschijnlijk) absurdheid van deze ruzies was dit jaar echt next level.
Er was veel geschreeuw, geduw, getrek, hier en daar een trap of een klap. En als iets me in vuur en vlam zet, als er iets is dat er bij mij voor zorgt dat mijn stoppen doorslaan dan is het geschreeuw en agressie. Het is als een rode lap op een stier, ik raak daardoor zo emotioneel getriggerd dat het me enorm veel moeite kost om met zulke situaties om te gaan.
Het was dus een behoorlijke uitputtingsslag dit jaar en het kostte me ontzettend veel moeite om de technieken en strategieën toe te passen die ik me de afgelopen jaren eigen heb gemaakt. Ik deed ontzettend mijn best om toch vooral nieuwsgierig te blijven naar hun gedrag en niet weg te zakken in oordelen óver het gedrag. En toch lukte het me vaak niet…..
Wat deed ik verkeerd? Wat moet (kan?) ik anders doen? Ik weet het toch? Waarom lukt het me nou niet?
Hoe vaak hebben we deze momenten niet als ouders?
Het gevoel dat je het niet goed doet? Dat je je incompetent voelt?
En dat je vervolgens langzaam steeds dieper in de put zakt waarin je overvallen wordt door een gevoel van moedeloosheid en soms zelfs schaamte. Je weet toch beter!
Mentale reframe
En dit is het moment dat ik me een simpele mindset shift techniek herinnerde. Eentje die ik ook leer aan de moeders in mijn Bewust Moederschap Programma.
En dat is de mentale reframe. En dat houd simpelweg in dat je jezelf iets anders verteld over de situatie die zich voordoet. Je neemt een ander perspectief aan door anders naar de situatie te kijken.
Want wat zeg ik tegen mezelf in deze situaties waarin mijn kinderen elkaar naar het leven lijken te staan om (ogenschijnlijk) niks?
Onder meer dit:
Ze zouden beter moeten weten!
Daar gaan we weer!
Het wordt nooit beter! Deze vakantie is mislukt!
Mijn oudste is bijna 8, hij is toch geen kleuter meer? Hij zou allang geleerd moeten hebben niet meer te slaan als hij boos is.
Ik faal totaal als ouder want ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan!
Etc, etc.
Kortom, allemaal (veel te hoge) verwachtingen, wishful thinking en héél veel oordelen.
Helpt mij dit om met de situatie om te gaan? Totaal niet!
Helpt mij dit om rustig en kalm te blijven? Totaal niet!
Dus tijd om terug te gaan naar de basis en practice what I preach.
De mental reframe dus, een ander perspectief. Hoe ziet dat eruit?
In plaats van tegen mezelf te zeggen:
Mijn kinderen zouden beter moeten weten.
Herinner ik mezelf eraan:
Mijn kinderen zijn klein en moeten nog leren hun emoties te managen. Dit hoort bij een normale ontwikkeling. Ze hebben mijn hulp nodig.
In plaats van tegen mezelf te zeggen:
Mijn oudste is bijna 8, hij is toch geen kleuter meer? Hij zou allang geleerd moeten hebben niet te slaan als hij boos is.
Herinner ik mezelf eraan:
Elke kind is anders en ontwikkelt zich anders. Hij heeft meer tijd en hulp nodig om zijn boosheid op een andere manier te uiten.
In plaats van tegen mezelf te zeggen:
Ik faal want ik kan totaal niet met deze situatie omgaan en gooi alleen maar olie op het vuur.
Herinner ik mezelf eraan:
Ook ik ben aan het leren. Opvoeden is een bumpy ride, het gaat met vallen en opstaan. Het is oké.
In plaats van tegen mezelf te zeggen:
Het wordt nooit beter! Deze vakantie is mislukt!
Herinner ik mezelf eraan:
Ik kan nieuwsgierig worden naar het gedrag van mijn kinderen en hen helpen een andere manier te vinden om hun behoeften te communiceren.
Zie je het verschil?
Door een ander perspectief aan te nemen en afstand te nemen van je verwachtingen en oordelen kom je opeens in een andere mindset. Eentje waarbij er sprake is van meer empathie en compassie voor je kind(eren) én voor jou, met als gevolg dat je veel meer in oplossingen gaat denken.
Acting out!
Want zoals ik je er nogal graag aan herinneren is het gedrag van je kind niets meer en niets minder dan een vorm van communicatie. En in het Engels wordt dat heel mooi duidelijk. Want als een kind uitdagend gedrag vertoond dan wordt er vaak gezegd: That kid is acting out!
ACTING OUT! Dat is precies wat het is. Het kind toont, d.m.v gedrag, expressie, beweging, geluid, wat er van binnen gaande is. Simpelweg omdat het nog niet de capaciteit heeft, de vaardigheden heeft om dat met woorden te doen. Ofwel omdat die woorden er nog niet zijn (beperkte woordenschat), ofwel omdat het kind niet weet wat er van binnen gaande is en er dáárom geen woorden aan kan geven.
Want weet dat kinderen in het merendeel van de gevallen opereren vanuit hun beste bedoeling om in een behoefte te voorzien. Zélfs als ze een methode kiezen die jij als ouder niet leuk vindt.
En over welke behoeften hebben we het dan? Je kunt onder meer denken aan de behoefte aan:
Onvoorwaardelijke liefde
Connectie
Aandacht
Empathie
Affectie
Waardering
Groei
Onafhankelijkheid
Het is daarom onze taak, als ouders, om altijd te onderzoeken waar gedrag vandaan komt. Om nieuwsgierig te zijn naar het gedrag van onze kinderen. Een andere bril op te zetten, eentje waarbij we afstand nemen van oordelen en (te) hoge verwachtingen. Waarbij we met empathie en compassie naar zowel onze kind(eren) als onszelf kijken.
En daar kan deze mentale reframe jou bij helpen! Het helpt je niet alleen het gedrag van je kind anders te zien en meer compassie te hebben maar het helpt je ook om niet te diep weg te zakken in de schaamte, het gevoel dat je het niet goed doet. Een gevoel dat velen van ons zullen herkennen en dat soms als een donkere wolk boven je kan blijven hangen.
Word nieuwsgierig!
Dus toen ik nieuwsgierig werd naar het gedrag van mijn kinderen realiseerde ik me dat ze al weken bovenop elkaars lip zaten en elke dag op elkaar aangewezen waren. Dat het strakke ritme dat we thuis doorgaans hanteren op vakantie compleet afwezig was. Dat ze elke dag véél te laat gingen slapen en dus gewoon knettermoe waren.
Het was dus helemaal niet gek dat ze uitdagend gedrag vertoonden. Sterker nog, het was volkomen normaal en te verwachten!
En op die momenten dat de chaos, het geruzie of de strijd overheerst ben ik dankbaar dat ik terug kan vallen op deze strategie. Want door nieuwsgierig te worden en te beseffen waar deze ruzies vandaan komen kan ik het gedrag van mijn kinderen in een context plaatsen, een context die mij beter helpt begrijpen waar het gedrag vandaan komt. Het helpt mij er ook aan herinneren dat ALLES van tijdelijke aard is en dat ze mijn rust en kalmte nodig hebben om zelf ook rustig en kalm te blijven.
Oké deze vakantie gaat niet de boeken in als de meest vreedzame of meest rustgevende en dat is volkomen oké. We hebben alsnog kunnen genieten van mooie momenten samen, we hebben prachtige dingen gezien en behalve dat mijn kinderen ontzettend ruzie kunnen maken kunnen ze ook ontzettend goed met elkaar spelen. Heeft niet elke medaille 2 kanten?
Laat me je vertellen: Iedereen kan opvoeden op momenten dat het goed gaat. Als er harmonie is, rust heerst, als de kinderen luisteren en geen ruzie maken. Opvoeden gaat dan (bijna) van een leien dakje. Maar het is juist die andere kant van de medaille waarin het ouderschap vermoeiend wordt, niet leuk is en energie slurpt.
Het leren omgaan met lastige situaties en daarin rustig en kalm blijven is een vaardigheid die je kun leren. Lastige momenten hoeven geen energieslurper te zijn!
Dus wil je ook beter leren om vanuit rust en kalmte op te voeden? Kennis nemen van meer tools en technieken om anders naar het gedrag van je kind te kijken zodat je meer begrip en acceptatie hebt? Niet meer het gevoel wilt hebben dat je tegen de stroom inzwemt?
(illustratie: Cecilia Castelli)
Dan wil ik je van harte uitnodigen voor mijn Bewust Moederschap Programma waarin ik jou leer om vanuit rust en kalmte op te voeden zodat je met meer plezier en meer energie in het moederschap staat en de beste moeder wordt voor jouw kind.