Mijn kind is een wild, vurig kind. Altijd al geweest.
Als ik zwart zeg, zegt hij wit.
Als ik naar links wil, wil hij naar rechts.
Zijn standaard antwoord op elk verzoek is: “even wachten!”
Hij heeft altijd het laatste woord,
is vastberaden (sommige zeggen dwars),
is eigengereid (sommige zeggen eigenwijs)
is vaak druk, lawaaierig en heel erg aanwezig.
En hij kan nogal heftig reageren als dingen niet gaan zoals hij wil.
Een lage frustratietolerantie noem je dat met een mooi woord.
En -vooral als er veel prikkels zijn- kan er dan een flinke emotionele uitbarsting volgen.
Er wordt veel gehuild en vooral veel geschreeuwd.
Hij kan dan zo tekeer gaan dat ik bang ben dat de buren de politie gaan bellen.
In de zomer gaan dan ook altijd meteen alle deuren en ramen dicht….
Zo’n 3 jaar geleden, toen ik echt helemaal vastliep, had ik enorm veel moeite om hiermee om te gaan.
Ik snapte niet waar het vandaan kwam! En waarom hij in hemelsnaam zo overdreven moest reageren. Het frustreerde mij.
En dat niet alleen, het schreeuwen triggerde mij en zorgde voor een stressreactie in mijn lichaam.
Stressreactie
Niet zo gek want onderzoek wijst uit dat schreeuwen zorgt voor activiteit in de amygdala. De amygdala is een klein amandelvormig deel van de hersenen dat een grote rol speelt in het verwerken van emoties, en met name het verwerken van angst.
De amygdala kun je zien als een ‘threat detector’, het geeft namelijk een signaal af op het moment dat er sprake is van een bedreigende situatie.
En zodra dat signaal afgaat, komt je lichaam in fight of flight modus. Je lichaam wordt overspoelt met stresshormonen (je hartslag gaat omhoog, je ademhaling versneld) zodat je meteen in actie kunt komen. Het denkende brein wordt uitgeschakeld want denken duurt te lang in bedreigende situaties.
Tekortkoming
De amygdala heeft echter een grote tekortkoming want het signaleert slechts en kan een bedreiging niet op waarde schatten.
Evolutionair gezien handig omdat we vroeger, toen we nog op de savanne rondliepen en constant in gevaar waren, meteen moesten reageren op gevaar omdat we anders niet zouden overleven. Denken zou teveel tijd kosten en vaker -wel dan niet- tot de dood leiden.
Maar deze functie van de amygdala kan nu wel eens in de weg zitten. Want schreeuwen kan deze stressrespons in gang zetten. De amygdala signaleert een bedreiging maar zit er compleet naast. Je komt in fight en flight en doordenkt je acties niet, je denkende brein doet immers niet meer mee, je bent niet meer in controle.
En daardoor kan het dus gebeuren dat je ineens tegen je kind staat te schreeuwen, ook als je dat eigenlijk helemaal niet wilt. Het gebeurt gewoon.
Dat komt dus door je amygdala omdat die zo slecht is in het op waarde schatten van het gevaar. Je meteen in een stressreactie nog voordat je doorhebt dat het hier ‘slechts’ om je kind gaat. Je reactie heeft al plaatsgevonden voordat jij je werkelijk beseft wat er echt aan de hand is.
Terugkijkend naar mijn eigen jeugd kan ik me ook heel wat geschreeuw voor de geest halen. Iets waarvan ik me had voorgenomen nooit te doen en toch schreeuwde ik -vaker dan me lief was- tegen mijn eigen kind. Ik kwam tot de conclusie dat het voornemen om niet tegen mijn kind uit te vallen niet voldoende was om te veranderen.
Geconditioneerd
Die stressreactie werd ook nog eens flink gevoed door alle ideeën die ik had over het gedrag van mijn kind. Ik joeg mezelf alleen nog verder de kast op door wat ik ik mezelf vertelde over het gedrag van mijn kind.
DIT IS TOTAAL ONACCEPTABEL
ZO DOE JE TOCH NIET
DIT IS TOCH NIET NORMAAL
En waarom eigenlijk?
Waarom kon ik dit niet gewoon accepteren van mijn kind?
Een vraag die ik mezelf vaak gesteld heb.
Vanuit de maatschappij krijgen wij mee dat kinderen zich op een bepaalde manier horen te gedragen. Heftige emotionele uitbarstingen van kinderen worden doorgaans weggezet als:
Ongepast
Manipulatief
Ongewenst
Niet acceptabel
Helaas zijn de meeste van ons nog niet zover om deze emotionele uitbarstingen ze te zien voor wat ze werkelijk zijn. Een expressie die voortkomt uit allerlei onderliggende gevoelens en behoeften die niet op een andere manier gecommuniceerd kunnen worden. Kinderen zijn niet goed met woorden. En zelfs als ze dat wel zouden zijn, vaak weten ze helemaal niet wat ze nodig hebben of voelen. En daarom komt dat tot uitdrukking in gedrag. Het gedrag is de communicatie!
Verkeerde verwachtingen
En ook precies daarin lag mijn eigen onbegrip. Want ik kon dit gedrag niet accepteren omdat ik de verkeerde verwachtingen had van mijn kind.
Ik was zelf zodanig geconditioneerd dat ik een (onbewuste) waslijst had van alles wat wel en niet acceptabel was. Daarbij compleet voorbijgaand aan de ontwikkeling van mijn kind en de verwachtingen die daarbij pasten.
Alles wat onder het kopje NIET acceptabel viel leidde tot een nóg grotere stressreactie.
Ik ging me daardoor nog meer afzetten tegen dat wat er voor me afspeelde. Ik kon simpelweg niet accepteren wat er gaande was.
En daardoor liepen deze situaties uit op een enorme strijd waarbij iedereen compleet geregeerd werd door emoties en die helemaal nergens toe leidde. Het was een mentale uitputtingsslag. Het
leidde tot een hoop schuldgevoel en ….
Ik werd steeds meer een moeder die ik zelf niet leuk vond.
En omdat ik niet zo langer door wilde gaan ben ik me gaan verdiepen. In mezelf, in opvoeden, in de hersenen, emotieregulatie, in de ontwikkeling van kinderen (en hun brein).
En nu? Nu is alles anders. Ik ben anders. Ik kijk anders naar situaties, anders naar mijn kind. Ik begrijp nu beter waar zijn gedrag vandaan komt, waar mijn gedrag vandaan komt, welk gedrag ik kan verwachten van mijn kind.
Daardoor worden uitdagende situaties een stuk makkelijker om mee op te gaan.
Geen schuldgevoel meer,
Geen ondermijning van de relatie met mijn kind meer,
Geen emoties meer die all over the place zijn (althans niet de mijne :).
Want die uitdagende situaties die gaan natuurlijk niet weg, die blijven gewoon.
Tropenjaren
We kunnen onszelf wel wijs maken dat het straks allemaal makkelijker wordt als die tropenjaren voorbij zijn, maar laten we onszelf vooral niet voor de gek houden!
Want, OMG, de puberjaren! Dat zijn pas tropenjaren (tenminste: als mijn kind net zo’n puber zou worden als ik ben geweest, HA, dan zou ik mijn lol opkunnen)!
En wat is de key geweest voor deze verandering?
Eerlijk zijn naar mezelf en mijn verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen emotionele reactiviteit.
Mijn kind leren begrijpen en gedrag niet langer zien als goed of fout
Mijn eigen conditionering onderzoeken en loslaten waar het mij of mijn kind niet langer helpt (F*CK hoe het hoort)
Héél veel oefenen
En daartoe wil ik je met deze post ook uitnodigen. Wil je ook je eigen reactiviteit verminderen? Onderzoek dan eens de bovenstaande vragen voor jezelf. Hoe mag je meer zijn? Hoe kun je anders verschijnen voor je kind? Welke rol speel jij in de lastige situaties met je kind? En in hoeverre durf jij eerlijk te zijn naar jezelf?
Ik hoop in ieder geval dat ik je heb mogen inspireren met mijn eigen verhaal.
Ben je benieuwd wat ik verder doe?
Woon dan eens een gratis online workshop bij.
Of neem een kijkje bij mijn Bewust Moederschap Programma waarin ik je in 3 maanden help naar meer rust en kalmte in het moederschap.
Comments